تاریخ شفاهی فقط یک گونه ادبی یا یک روش پژوهشی نیست؛ بلکه یک فناوری تولید محتوا و حکمرانی فرهنگی و هویتی است. این وقتی محقق می‌شود که نیروهای مختلف و نه‌فقط اهالی تاریخ‌نگاری را با این حوزه تولید محتوا درگیر کنیم تا هر کس حوزه تخصصی جدیدی ذیل این جریان راه بیندازد. این، نوعی حرفه‌ای‌گریزیِ هوشمندانه را لازم می‌آورد. یعنی باید مسیرهای کلیشه‌ای برای تربیت هنرمند را بشکنیم که فلان‌چیز را بخوان و ببین و شروع به تولید کن! وقتی مواهب مشاهده و روایت تاریخی را از هنرمند بگیریم، او نه از میدانی انرژی می‌گیرد و نه حرفی برای خلق‌کردن دارد.