در سال‌های پس از انقلاب عمدتاً سه جریان سینمایی داشته‌ایم: سینمای رسمی و سازمانی، سینمای روشنفکری و سینمای مردمی انقلاب. چهرۀ منافق و دوروی این سه گفتمان، جریان سینمای روشنفکری بوده است که نمازش را در سازمان‌های فرهنگی جمهوری اسلامی می‌خواند و شامش را در سفارت‌خانه‌های غربی می‌خورد و با صدایی گوش‌خراش سینمای مردمی را متهم به دولتی و حکومتی بودن می‌کند! ساختارهای رسمی هم منفعلانه تدارکات‌چی این سینمای ضدملی بوده است و در این میان بیشترین ضربه را سینمای همیشه مستضعف مردمی خورده است.

آپاراتچی ، نه‌فقط فیلمی برآمده از اتمسفر انقلاب اسلامی است که فیلمی دربارهٔ سینمای انقلاب اسلامی است. سینمایی که در برابر جریان تجددی شبه‌روشنفکر و جریان تحجری شبه‌دینی قرار می‌گیرد و کشمکش سینمای مردمی انقلاب را در برابر دو نیروی رقیب روایت می‌کند.