در سال‌های پس از انقلاب عمدتاً سه جریان سینمایی داشته‌ایم: سینمای رسمی و سازمانی، سینمای روشنفکری و سینمای مردمی انقلاب. چهرۀ منافق و دوروی این سه گفتمان، جریان سینمای روشنفکری بوده است که نمازش را در سازمان‌های فرهنگی جمهوری اسلامی می‌خواند و شامش را در سفارت‌خانه‌های غربی می‌خورد و با صدایی گوش‌خراش سینمای مردمی را متهم به دولتی و حکومتی بودن می‌کند! ساختارهای رسمی هم منفعلانه تدارکات‌چی این سینمای ضدملی بوده است و در این میان بیشترین ضربه را سینمای همیشه مستضعف مردمی خورده است.

آپاراتچی، نه‌فقط فیلمی برآمده از اتمسفر انقلاب اسلامی است که فیلمی دربارهٔ سینمای انقلاب اسلامی است. سینمایی که در برابر جریان تجددی شبه‌روشنفکر و جریان تحجری شبه‌دینی قرار می‌گیرد و کشمکش سینمای مردمی انقلاب را در برابر دو نیروی رقیب روایت می‌کند.